film o wojnie w afganistanie
To właśnie ta wojna – a także dostawy broni i pieniędzy od Ameryki i Pakistanu – stworzyła z Afganistanu urodzajny grunt dla międzynarodowego terroryzmu. Talibowie po raz pierwszy
Armadillo to wojskowa baza operacyjna zlokalizowana w prowincji Helmand w południowym Afganistanie. W trudnych pustynnych warunkach stacjonuje tam ok. 170 brytyjskich i duńskich żołnierzy, którzy codziennie stoją oko w oko ze śmiertelnym zagrożeniem ze strony talibów. W 2009 r. miejsce to odwiedziła duńska ekipa filmowa – reżyser Janus Metz i operator Lars Skree, którzy za zgodą władz wojskowych mieli pełny dostęp do rozgrywających się tam wydarzeń. „Mam wrażenie, że tak naprawdę nikogo nie obchodzi to, że w Afganistanie trwa wojna” – powiedział po produkcji filmu Metz, podkreślając jednocześnie, że do Afganistanu pojechał przede wszystkim jako filmowiec bez uprzedzeń i bez określonych poglądów politycznych. Film rozpoczynają sceny pożegnania kilku duńskich żołnierzy ze swoimi najbliższymi. Padają wzruszające słowa – matka jednego z żołnierzy prosi go, by za wszelką cenę uważał na siebie. „Miej oczy dookoła głowy, nawet jeśli na pozór będzie bezpiecznie. Nie zapominaj kim dla mnie jesteś” – mówi do syna. W wojskowej bazie młodzi mężczyźni niczym mali chłopcy rozkoszują się życiem w żołnierskim plutonie. Trwa to jednak krótko i kończy się, gdy dochodzi do realnych starć z talibami. „Robię to trochę dla kariery, a trochę by przeżyć przygodę. Przyjeżdżając tu nie kierowałem się polityką. Chodziło o doświadczenie, o przygodę” – wyjaśnia motywy przyjazdu do Afganistanu jeden z bohaterów filmu. W jednej ze scen widzowie obserwują bezpośrednią walkę duńskich żołnierzy z oddalonymi od nich zaledwie o kilkadziesiąt metrów talibami. „To było coś! Nigdy tego nie zapomnimy” – wspominają po akcji. „Chciałem, aby oglądając ten film widz miał wrażenie, że znajduje się w miejscu, w którym panuje chaos, w którym nikt nie wie, co się wokół niego dzieje. Podejrzewam, że żołnierze często tak właśnie się czują i przestają rozumieć, o co tak naprawdę chodzi. Chciałem pokazać wojnę ludziom, przenieść ją w zacisze domowych pieleszy” – wyjaśniał Metz. Dodał też, że pytanie o sens wojny w Afganistanie zawiera paradoks. „Jeśli zdecydujesz się w niej uczestniczyć, od razu stajesz się niejako +jednym z nich+. Tracisz krytyczną perspektywę i zaczynasz zachowywać się jak żołnierz, a nie człowiek. Tak naprawdę jednak powinniśmy umieć zachować dystans i szczerość wobec wojennych doświadczeń” – mówił reżyser. Dokument przedstawia także trudną sytuację Pasztunów – pasterskiego ludu południowego Afganistanu. Niemal codzienne walki talibów ze stacjonującymi w ich kraju żołnierzami powodują, że giną ich bliscy. Tracą także swoje domy i zwierzęta, które są jedynym źródłem ich utrzymania. „Wielu Afgańczyków, których w życiu spotkałem, postrzega międzynarodowe siły zbrojne jako +obcych+ z księżyca, którzy wylądowali w ich kraju” – podkreśla Metz. W Danii film sprowokował polityczną debatę na temat zbrojnego zaangażowania w wojnę w Afganistanie oraz zasad pokojowego stacjonowania wojsk w tym kraju. Po premierze filmu pojawiły się wnioski o wszczęcie wojskowego śledztwa w sprawie wypadków sfilmowanych przez Metza. Krytykowano też zasady rekrutacji żołnierzy, postawę międzynarodowych sił zbrojnych stacjonujących w Afganistanie oraz uzależnienie żołnierzy od adrenaliny, którą wzbudza wojna. W efekcie film doprowadził do powstania skrajnie odmiennych stanowisk; z jednej strony nawoływano do wycofania się Danii z wojny w Afganistanie, z drugiej strony popierano odwagę i zaangażowanie duńskich żołnierzy. W ubiegłym roku film Metza zdobył Grand Prix Międzynarodowego Tygodnia Krytyki na festiwalu filmowym w Cannes; wyróżniony został także nominacją do Europejskiej Nagrody Filmowej 2010 w kategorii „najlepszy film dokumentalny”. Festiwal filmowy Planet Doc, na którym będzie można obejrzeć „Armadillo – wojna jest w nas” odbędzie się w dniach 6-15 maja w Warszawie. Polska Agencja Prasowa jest patronem medialnym festiwalu. (PAP) nno/ mlu/Radzieckie filmy o wojnie są uderzające w ich głębi i przenikliwy. Obraz "Fate of a Man", nakręcony w 1959 roku, w pełni spełnia te kryteria. Jest to debiut reżyserski Siergiej Bondarczuk, luźno oparty na powieści Michaiła Szołochow. Mówi prostego człowieka, rosyjskiego kierowcy Andrey Sokolov.
* Nie musisz okup króla, aby wyglądać jak milion! Nawet drogeriom przeprowadzenia jakości makijażu. Koniec Shop sprzedaży sezon, a przesyłki i oszczędności sklepach dla jakości odzieży i akcesoriów. Wiele Księżniczka robi! * Zbierz próbki tkanin prosząc sklep tkaniny lub krawcowa cię uratować resztki. Nie należy również zapominać Twojej szafie! Jeśli jesteś właścicielem kolory w palecie, po prostu ciach próbkę od wewnątrz lamówką. Miej próbki w kopercie wnieść podczas dokonywania zakupów. * Przy zakupie najpierw dopasować produkt do swoich kolorach. Następnie dokładnie sprawdzić w lustrze. Przytrzymaj element, twarz, a następnie zadać pytanie $ 64,000: "Czy ten kolor komplement lub kolidować z moim naturalnym zabarwieniu?" Jeżeli "tak", spróbuj go, aby sprawdzić czy pasuje schlebia ciała. Jeśli kolor i dopasowanie są zarówno "tak" kupić. Jeśli kolor i dopasowanie są "nie", bez względu na to, jak bardzo to kochasz, pass. Pamiętaj, że świecą gdy kolory, które noszą kolory komplement, że jesteś. * Aby urozmaicić każdego stroju, myślę akcesoriów. Przed uruchomieniem się do centrum handlowego w tych wielkich dżinsy montażu, dodać okulary i kolczyki, albo rzucić piękny szal wokół kołnierza płaszcza. Będziesz promieniować "Zależy mi, jak patrzę i patrzę i czuje się świetnie!" Nie jest to złe pierwsze wibracje, szczególnie dla podejrzewający księcia oglądając niezwykłe Ci wyjść z zwykłym tłumem kupujących. * Zbierz "innych pór roku" siostrom za aby dowiedzieć się więcej kliknij tu. szafę "Swap Meet". Niektóre z moich ulubionych ubrań, szalików i biżuterii pochodzi z takiego właśnie wydarzenia! Jeden końcowy akcesoria mody, która obiecuje Ci świecące każdej chwili każdego dnia: Uwierz jesteś księżniczka godny księcia marzysz. Następnie, strój, aby to udowodnić. Artykuł napisany przez:
Wideo: Afganistan - grobowiec Związku Radzieckiego. Droga do Guantanamo (2006) Wojna Charliego Wilsona (2007) Taxi to the Dark Side (2007) Historia Tillmana (2010) Lone Survivor (2013) Zero Dark Thirty (2013) Lwy dla owiec (2007) Wojna w Afganistanie to najdłużej trwająca wojna w Ameryce.
Hetherington to ceniony fotograf – laureat nagrody World Press Photo – i korespondent wojenny. Zginął w tym roku zastrzelony w Libii podczas rebelii przeciw reżimowi pułkownika Kaddafiego. Junger zdobył uznanie dzięki książce „Gniew oceanu", w której opisał tragiczny rejs rybackiego kutra „Andrea Gail" zatopionego przez sztorm na początku lat 90. Obaj spędzili 15 miesięcy w dolinie Korengal w południowo-wschodnim Afganistanie, gdzie do końca 2009 roku stacjonowały amerykańskie dywizje. Obszar o wielkości 27 kilometrów kwadratowych zyskał ponurą sławę jako dolina śmierci. Tu bowiem w trakcie walk z talibami spadło 70 procent wszystkich bomb zrzuconych na Afganistan. Zginęło również 50 marines. Jednym z nich był Juan „Doc" Restrepo. Jednak film nie jest tylko opowieścią o nim, ale głównie o poświęceniu jego kolegów. Aby pomścić śmierć „Doca", a jednocześnie pokazać talibom, że nie dadzą się zastraszyć, ruszyli z ofensywą w głąb doliny, gdzie na cześć Restrepo założyli posterunek. – Weszliśmy na zbocze z łopatami i kilofami – opowiadają marines. – Całą noc kopaliśmy mały schron w kształcie półkola. Tamtego dnia było pięć – siedem ostrzałów. Baza stanowiła dla Amerykanów znak triumfu nad wrogiem. W filmie Hetheringtona i Jungera jest ona także dyskretną metaforą afgańskiej wojny. Lepianka przykryta workami z piaskiem stojąca na jałowej, otoczonej stromymi zboczami ziemi. Tak wyglądał symbol zwycięstwa. Posterunek Restrepo nie zmienił układu sił w dolinie. Amerykanie opuścili go, gdy dwa lata temu wycofali się z Korengal. Ten dokument wykracza poza ramy szorstkiego reportażu odzierającego zbrojne starcia z patosu i efektownej otoczki, która zwykle towarzyszy im w kinie fabularnym. Hetheringtonowi i Jungerowi udało się nadać filmowi wymiar przypowieści o naturze wojny i jej niszczącym wpływie na psychikę. „Wojna Restrepo" zaczyna się od zdjęć młodych żołnierzy jadących na front. Czuć nastrój beztroskiej zabawy, atmosferę męskiej przygody. A potem narasta strach przed niewidzialnym wrogiem, frustracja i napięcie spowodowane przedłużającym się czekaniem na sygnał do walki. Aż wreszcie przychodzi wstrząs, gdy ginie szanowany dowódca czy lubiany powszechnie kolega. Kiedy marines opuszczają bazę, jeden z nich mówi: – Nie chcę tutaj więcej wracać. Ale obrazów koszmaru, który przeżyli, nie wyrzucą z pamięci już nigdy.Wojny to czarne plamy na historii świata. Czy miały sens, czy śmierć tysięcy ludzi miała znaczenie - na ten temat można dyskutować bez końca. Jednak każdej wojnie towarzyszyło mnóstwo ruchów społecznych, które na zawsze zmieniły historię. Bo, czy gdyby nie wojna, hipisi w ogóle by istnieli? A czy Bob Dylan napisałby chociaż jeden wiersz? Jakkolwiek okrutnie by to nie brzmiało, echo wojny odbiło się niezwykłą płodnością wśród artystów, którzy na swój sposób okazywali jej sprzeciw. Znalazło się tam miejsce także na kino, które drastycznie opisuje trudy wojen światowych, w Wietnamie czy Iraku. Niektóre filmy pokazują drastyczne historie weteranów lub jeńców wojennych, inne znowu pełne nadziei biografie tych, którzy przeżyli piekło. Większość obrazów przeszło już do klasyki, wyznaczając nowy nurt w kinie. Jeżeli nie widziałeś jeszcze tych filmów wojennych, koniecznie nadrób zaległości! Filmy wojenne o Wietnamie Amerykanie żałują i wstydzą się wojny w Wietnamie. Odcisnęła ona piętno zarówno na polityce zagranicznej, jak i na setkach tysięcy młodych ludzi - tych, którzy wyjechali na wojnę i tych, którzy zostali. W kinie amerykańskim można znaleźć mnóstwo filmów o tych wydarzeniach, większość z nich ma silny wydźwięk antywojenny. Oprócz niżej wymienionych, obowiązkowymi pozycjami są jeszcze: Cienka czerwona linia, Full Metal Jacket, Czas Apokalipsy i Good Morning, Vietnam. Trylogia wietnamska: Pluton (1986), Urodzony 4 lipca (1989), Pomiędzy niebem a ziemią (1993) Oliver Stone, reżyser filmu, podchodzi do tematu wojny w Wietnamie bardzo osobiście. Sam był jej uczestnikiem. Z tym koszmarem rozprawił się najlepszy sposób jaki mógł, reżyserując trzy kultowe już filmy, nazywane razem trylogią wietnamską. Każdy obraz ukazuje po części inną stronę wojny. Pluton to najbardziej brutalna część, ukazująca realia wojny w Wietnamie. Krytycy potwierdzają zgodnie, ze żaden inny dramat wojenny nie oddaje tak dokładnie nastrojów, które panowały w armii. To zderzenie ideologii młodych amerykańskich żołnierzy z brutalną rzeczywistością, która okazuje się być zupełnie inna. Amerykanie nienawidzą tej wojny, samych siebie i Wietnamu. Towarzyszymy głównemu bohaterowi, Chrisowi Taylorowi właśnie w tej przemianie. Urodzony 4 lipca to znowu film wojenny o weteranach. Równie brutalny i prawdziwy pokazuje młodych ludzi, natchnionych ideologią wyruszających na wojnę i bardzo szybko wracających, z zespołem stresu pourazowego i okaleczeni. W trakcie seansu widz bardzo szybko zaczyna sobie stawiać pytanie - jaki sens ma wojna? Czy ci ludzie musieli tak bezmyślnie ginąć? Ron Kovic, główny bohater, to właśnie jeden z tysięcy nastolatków, którzy ledwo skończywszy liceum wyruszyli na wojnę. Ron był świadkiem strasznych scen na wojnie, których nawet po powrocie do domu nie może zapomnieć. Postrzelony traci czucie w nogach i cały jego świat legnie w gruzach. Kiedy wraca do Stanów nikt nie darzy go szacunkiem, jakiego oczekuje. Ostatni z filmów - Między niebem z ziemią - jest oparty na prawdziwej historii Wietnamki Le Ly. Wielokrotnie gwałcona, maltretowana i zmuszana do ciężkich robót Le Ly w końcu poznaje amerykańskiego żołnierza, Steva Butlera. Butler wydaje się być inny niż wszyscy mężczyźni, których Wietnamka do tej pory poznała. Czuły i spokojny mężczyzna zdobywa jej serca. Le Ly godzi się za niego wyjść i wrócić razem z nim do Stanów. Okazuje się, że okrucieństwa, które do tej pory ją spotkały, nie równają się z tym co czeka ją w Ameryce. Szok kulturowy, brak akceptacji ze strony rodziny i sam mąż - który cierpi na zespół stresu pourazowego - to wszystko powoduje, że Le Ly zostaje po raz kolejny sama. Łowca Jeleni (1978) Film zasłynął przede wszystkim ze swojej sławnej sceny gry w rosyjską ruletkę. Tak jak większość obrazów o wojnie w Wietnamie, Łowca Jeleni skupia się na kilku bohaterach, ukazując ich przemianę psychiczną i fizyczną na wojnie. Film opowiada historię trzech przyjaciół z małej miejscowości w Stanach. Ich życie jest beztroskie, wypełnione zabawą. Tuż przed wylotem do Wietnamu jeden z nich, Steven, bierze ślub. Scena wesela jest niezwykle symboliczna w filmie, ukazuje ostatnie chwile szczęścia tych ludzi w ich życiu. Chwilę po wylądowaniu trafiają do niewoli i ich piekło się zaczyna. Łowca Jeleni to studium ludzkiej psychiki, której, już raz złamanej - nie można naprawić. Reżyser bardzo sprawnie ukazuje, jak trudno jest wrócić do domu po tym, jak było się świadkiem tak bestialskich scen. Film zachwyca także gwiazdorską obsadą. Zobaczymy tam: Roberta De Niro, Meryl Streep, Johna Savage i Christophera Walkena. Filmy wojenne o drugiej wojnie światowej O okrucieństwach drugiej wojny światowej powstały setki filmów i czasem można odnieść wrażenie, że ten temat nieprędko się wyczerpie. Filmy o tej wojnie robią wszyscy - Amerykanie, Niemcy, Polacy, Brytyjczycy czy Rosjanie. Ciężko wybrać tylko kilka najlepszych, dlatego oprócz niżej wymienionych polecamy: Parszywa Dwunastka, Szeregowiec Ryan, Pianista, Życie jest piękne, Chłopiec w pasiastej piżamie. Lista Schindlera (1993) Historia oparta na faktach. Oskar Schindler, niemiecki przedsiębiorca otwiera fabrykę w Krakowie. Pracują tam oczywiście za darmo Żydzi, zmuszani przez niemieckich okupantów. Majątek Schindlera bardzo szybko rośnie, a on sam zdobywa sympatię i szacunek niemieckich żołnierzy. W 1942 roku, kiedy w życie wchodzi plan Endlösung, w Schindlerze coś pęka. Próbuje uratować jak największą liczbę Żydów, wykupując ich do pracy w swojej fabryce. Łącznie Schindler uratował ich ponad tysiąc. Steven Spielberg, z racji swojego pochodzenia podszedł do filmu bardzo osobiście. Większość scen kręcona była w Polsce, a w produkcji uczestniczyło wielu Polaków. Obraz zdobył mnóstwo nagród, w tym 7 Oscarów. W 2004 roku film trafił na listę 25 obrazów, które weszły w skład National Film Registry - listy produkcji, które (według Biblioteki Kongresu Stanów Zjednoczonych) budują dziedzictwo kulturowe USA. Brutalność i melancholię filmu podkreśla sposób, w jaki był kręcony - cały obraz jest czarno - biały. Furia (2014) Jeden z nowszych filmów o tematyce wojennej - tym razem Brad Pitt w poważnej roli (w przeciwieństwie do kreacji w Bękartach Wojny). Film odebrany bardzo skrajnie, dlatego najlepiej sprawdzić samemu, czy jest dobry. Furia to nazwa amerykańskiego czołgu, jednego z nielicznych pozostały na froncie. Wojna już dobiega ku końcowi, a amerykańcy żołnierze wyruszają za linię frontu aby obronić aliancką linię zaopatrzenia. Towarzyszymy Furii w tej drodze. Do czołgistów dołącza młody chłopak, który na wojnie nie powinien się znaleźć, jednak szybko musi się dostosować i zacząć zabijać. Furia chwalona jest przede wszystkim za świetny montaż, zdjęcia i sceny batalistyczne. To prawdziwa gratka dla historyków i zainteresowanych tematem II wojny światowej. W filmie można zobaczyć prawdziwy niemiecki czołg Tygrys I. Egzemplarz ten, numer 131, stoi na co dzień w Bovington Tank Museum (Anglia, Wielka Brytania) i jest jedynym zachowanym w pełni sprawnym czołgiem tego typu na świecie. Obława (2012) Polski obraz, który nie odniósł sukcesu, na jaki zasługiwał. Film opowiada o partyzanckim oddziale ukrywającym się w lesie. Dowodzi im kapral Wydra, która rozprawia się zarówno z niemieckimi żołnierzami, jak i zdradzieckimi Polakami w brutalny sposób. Gwiazdorska obsada - Dorociński, Stuhr, Bohosiewicz i Rosati - dają się poznać z zupełnie innej strony. Film jest bardzo intymny, a widz po kolei poznaje każdego bohatera i dowiaduje się więcej na temat jego życia w tych trudnych czasach. Filmy wojenne o Iraku i Afganistanie O wojnie w Iraku powstało już mnóstwo filmów. Podobnie, jak w tematyce filmów wojennych o Wietnamie - przeważają obrazy ukazujące zespól stresu pourazowego, z którym powracają żołnierze. Inne czasy, te same problemy - brak zrozumienia, okrucieństwo, przemiana psychiczna, bezsens wojny. Bracia (2009) Sam Cahill zostaje wysłany do Afganistanu. Wszystko idzie dobrze, póki nie zostaje wzięty do niewoli razem ze swoim kolegą. Tam przeżywają prawdziwe piekło - są torturowani, islamiści próbują wyprać im mózg i zmuszają do bestialskich zachowań. Armia amerykańska robi wszystko, aby znaleźć porwanych żołnierzy, jednak terroryści sprawnie ich ukrywają. W końcu żona Sama, Grace, otrzymuje wiadomość, że jej mąż został uznany za zmarłego. Tak naprawdę Sam w tym samym czasie poddawany jest kolejnym torturom psychicznym i fizycznym. W końcu żołnierze stają przed ostatecznym wyzwaniem - muszą walczyć ze sobą na śmierć i życie, bo żywy może wyjść tylko jeden. Po zabiciu swojego przyjaciela Sam już nigdy nie będzie tym samym człowiekiem. Terroryści go wypuszczają, a żołnierz wraca do domu. Jego żonę i całą rodzinę, z bratem na czele czekają bardzo ciężkie chwile. Snajper (2014) Kolejny bardzo kontrowersyjny film wojenny. Krytycy albo go zmiażdżyli, albo zachwalali na łamach prasy i blogów. Snajper to film Clinta Eastwooda, opowiadający prawdziwą historię Chrisa Kyle’a, amerykańskiego snajpera znanego w armii pod pseudonimem “legenda”. Przezwisko było zasłużone - Kyle okazał się być najlepszym snajperem w historii elitarnej jednostki Navy SEALs. Podczas swojej służby zastrzelił 255 osób, a do celu potrafił trafić nawet z odległości 2 kilometrów. Dlaczego film otrzymał tak skrajne opinie? Przede wszystkim Eastwoodowi zarzuca się patos oraz wybielanie osoby Kyle’a. Przeciwnicy wojny w Iraku i Afganistanie są oburzeni, że powstała laurka człowieka, który mordował także kobiety i dzieci. Jednak oglądając film widzimy, że te wydarzenia odcisnęły piętno na psychice Kyle’a, który wracając do żony i dzieci był już innym człowiekiem. Historia jego życia zakończyła się bardzo tragicznie - został zastrzelony niedaleko domu przez kolegę z armii cierpiącego na zespół stresu pourazowego. Ocalony (2013) Kolejny film wojenny na faktach, skupiający się na niesławnej akcji “Red Wings”, którą mieli wykonać członkowie SEALs. Snajperzy otrzymują zadanie zabicia lidera talibów. Na misji, spotykają w lesie kilku cywilów. Bo burzliwej dyskusji, co z nimi zrobić, amerykanie decydują się na wypuszczenie ich. Okazuje się, że to był największy błąd w ich życiu. Cywile szybko dają znać talibom o obecności snajperów. Wrogowie szybko ich odnajdują i w lesie rozgrywa się walka o życie. Film jest nakręcony bardzo dynamicznie, dlatego widz podczas seansu nie zazna ani chwili spokoju. żołnierze walczą do ostatniego tchu, będąc przykładem amerykańskiego honoru i walki za ojczyznę. Można to odbierać bardzo różnie, ale trzeba przyznać, że każda scena w tym filmie robi ogromne wrażenie. Największe wrażenie robi jednak koniec filmu, kiedy jedynego ocalałego ratuje mieszkaniec pobliskiej wioski. Naraża tym życie całej swojej rodziny, jednak postępuje wobec zasad swojej religii.
Top 100 Filmów – Ranking filmy wojenne HBO Max - Filmweb. - Ranking Sprawdź najlepsze filmy wojenne HBO Max według użytkowników Filmwebu.roki3225 w odpowiedzi na post: san_andreas | Snajper-2014The Hurt pułapce wojny-2008Odwaga i nadzieja-2006Złoto pustyni-19999 Kompania-2005Jarhead-2005Jarhead 2-2014Karbala-2015Ocalony-2013Wszystkie warte obejrzenia ;)zgłoś nadużycie